Βιβλιοκριτική για «Το κορίτσι από τη Βοημία»

Νίκου Γεωργακάκη 15/08/ 25

 Με πολύ ενδιαφέρον  και συγκίνηση διάβασα αυτές τις μέρες, το φρέσκο βιβλίο του συναδέλφου Δημήτρη Κωνσταντινίδη, με τίτλο: «Το κορίτσι από τη Βοημία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ.

Οι συνάδελφοι του στο ΙΓΜΕ, έχουμε  γνωρίσει τον συγγραφέα σαν ένα εξαίρετο επιστήμονα,  σαν ένα σοβαρό, ήρεμο χαρακτήρα.

Σήμερα, όμως, ανακαλύπτουμε,  τον άνθρωπο Δημήτρη Κωνσταντινίδη, όπως ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται, αντικειμενικά θεωρώ, στο βιβλίο του.

 Το περιεχόμενο του βιβλίου, αποδίδεται συνοπτικά στο οπισθόφυλλο, γι αυτό, εδώ, αρκούμαι , επιλεκτικά σε ορισμένες επισημάνσεις, σε  κάποια από τα  θέματα του βιβλίου αλλά και στον συγγραφέα.

Ο Δημήτρης, έχοντας γεννηθεί στην Κύπρο, έχοντας μαθητεύσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, έχοντας βιώσει το δράμα της Κύπρου διαχρονικά, έχοντας σπουδάσει στην Πράγα σε δραματικούς καιρούς, εύλογο είναι   που στο βιβλίο του καταπιάνεται με αυτά τα βιώματα,  που αφορούν προσωπικές αλλά και  ιστορικές στιγμές.

Οι συνάδελφοι του Δημήτρη, κρατάμε από  τη κοινή πορεία στο ΙΓΜΕ, την εικόνα ενός  ανθρώπου που τον χαρακτήριζε η  ευγένεια, οι ήπιοι τόνοι,  η δημιουργική, ουσιαστική  συνεργασιμότητα  του με τους συναδέλφους .

Ο Δημήτρης, εργάστηκε αρκετά  χρόνια  στο ΙΓΜΕ,  και οι συνάδελφοι του, νομίζω, συμφωνούμε, για το υψηλό επιστημονικό του επίπεδο, την εργατικότητά του,  το πνεύμα και  διάθεση συνεργασίας του με όλους μας.

Έχουμε την εικόνα ενός συναδέλφου που τον χαρακτήριζε το ήθος και η μεγάλη συνεργασιμότητά  του.

Στο βιβλίο του, αυτό, όμως μαθαίνουμε,  αρκετές ακόμη πλευρές της ζωής του. Οι  εμπειρίες από το  Παγκύπριο Γυμνάσιο, η αγάπη στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά, οι ωραίες εκθέσεις του, οι νεανικοί έρωτες, η ζωή στην Πράγα, η κοπιώδης περίοδος 6 χρόνων στο Πανεπιστήμιο Καρόλου στην Πράγα, περιλαμβάνονται  στο βιβλίο.

Ιδιαίτερη αναφορά, γίνεται στη γνωριμία του και τη δημιουργία οικογένειας με την σύντροφο του Όλγα.

Το δράμα της Κύπρου,  τα γεγονότα της Άνοιξης της Πράγας και της επέμβασης της Ρωσίας, ασφαλώς επηρέασαν  έντονα τις αντιλήψεις του για τον «Υπαρκτό»  σοσιαλισμό και τα χαρακτηριστικά του.

Η αυτοπυρπόληση του φοιτητή Γιαν Πάλαχ, και στη συνέχεια και του Γιαν Ζαγιτς και του Ευγένιου Πλότσεκ σαν διαμαρτυρία στην εισβολή της Ρωσίας στην Πράγα,  εύλογα τον σημάδεψαν, όπως συγκίνησαν  άλλωστε, την Παγκόσμια Κοινότητα.

Ο Δημήτρης, δεν  αφήνει ασχολίαστη τη μεγάλη προδοσία στην Κύπρο, το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου με τη σύμπραξη της χούντας της Ελλάδας

Η περίοδος αυτή ήταν για τον Δημήτρη, περίοδος χάους  και απελπισίας.

 Το καλοκαίρι του 1990,  όντας εργαζόμενος στο ΙΓΜΕ με αντικείμενο  ενασχόλησης τις έρευνες για εντοπισμό κοιτασμάτων μεταλλευμάτων,  έρχεται η σοκαριστική είδηση για τη σοβαρή ασθένεια της γυναίκας του, Όλγας.

Ασφαλώς, μόνο ο ίδιος έχει νοιώσει και βιώσει σε βάθος, τη δυσκολία της περιόδου αυτής, αλλά  ο  καθένας μας, μπορεί να καταλάβει  το δράμα του.

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, ο Δημήτρης,  κάνει επισημάνσεις που αναδεικνύουν την ευαισθησία του στα περιβαλλοντικά προβλήματα

Αλλά,  στο βιβλίο του, φανερώνεται επίσης ο  δυνατός,  εσωτερικός  προβληματισμός του, γύρω από   μεταφυσικά ερωτήματα, όπως αυτά που αφορούν  τον «Παντοδύναμο Θεό», το Φόβο του Θανάτου , την εσωτερική ανάγκη για στροφή στην Αυτογνωσία,  

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με το Κεφάλαιο: “Tο τελευταίο Ταγκό”. Εδώ, επισημαίνεται, η αυτονόητη  αλήθεια πως για την πορεία, προς την Ολέθρια πλανητική καταστροφή,  την ευθύνη την έχει ο ίδιος ο Άνθρωπος.  Μια καταστροφή που  πρέπει κατά τη γνώμη μου, να ακυρώσουν οι προοδευτικοί, οι ενεργοί πολίτες, όπου γης

Ευχή μου, ο Δημήτρης ,να συνεχίσει το δημιουργικό έργο του, να δημιουργεί και να μας χαρίζει παρόμοιες απολαύσεις.