ΡΕΖΙΛΙ

ΡΕΖΙΛΙ

Αυτό που ζήσαμε στη χώρα μας, επί μια βδομάδα πριν την ορκωμοσία της κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παδήμο, δεν ήταν ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία. Πολύ περισσότερο δεν ήταν σάτιρα, οπερέτα ή θέατρο σκιών. Ήταν το απόλυτο τσίρκο. Το απόλυτο ρεζιλίκι μιας χώρας στην οποία απουσιάζει ο πολιτικός λόγος, στην οποία ευδοκιμούν η ελαφρότητα, οι πολιτικές ντρίπλες, τα δήθεν πολιτικά αδιέξοδα, οι κινήσεις στη σκακιέρα της πολιτικής από παίκτες που είναι σίγουρο ότι δεν θα άντεχαν ούτε σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα σκακιού.

Τί παρακολουθήσαμε;

Τις αγωνιώδεις προσπάθειες ενός διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου να κρατηθεί στην εξουσία με τα σωληνάκια της εντατικής και τους εκπροσώπους να ‘’σφάζονται’’ για το ‘’καλό (!?)’’ της χώρας… Μια απέραντη κενολογία για το μέλλον του τόπου που , για δική μας κακοτυχία, θεωρούν ότι βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με την προσωπική τους πολιτική επιβίωση !

     Παρακολουθήσαμε την επιστροφή ενός ακραίου παλαιοκομματισμού, ο οποίος στο όνομα μιας νέας εποχής (!!!) ζει και βασιλεύει στην καμαρίλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

     Βυζαντινισμοί, ινάτια και πείσματα, το παιχνίδι της κολοκυθιάς σε όλο του το μεγαλείο, μικρότητες και καπρίτσια σε όλη τους την αμετροέπεια.

    Εκβιασμοί σε όλα τα επίπεδα, κρυφοί και φανεροί, μικροί ή μεγάλοι. Εκβιασμοί ενός πολιτικού προσωπικού το οποίο θεωρεί ότι το μέτρο του παντός είναι το προσωπικό του συμφέρον. Αυτό που στην ψυχιατρική αποκαλείται ‘’θανατηφόρος ναρκισσισμός’’ και που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι όμηροι, δηλαδή η κοινωνία και ο λαός, έχουν ήδη προγραφεί στο βωμό της πολιτικής τους επιβίωσης. Θεωρούν ότι μπορούν να χειρίζονται τον ‘’άλλο’’ σαν αντικείμενο, αφού αυτοί κατέχουν τη μόνη αλήθεια που , τελείως συμπωματικά (!!!), συμπίπτει με τις προσωπικές τους μωροφιλοδοξίες για εξουσία…

    Το τσίρκο που παίχτηκε όλες τις μέρες των διαβουλεύσεων, μεταξύ Βουλής, Προεδρικού Μεγάρου, κομματικών γραφείων, κρυφών μεταμεσονύκτιων συναντήσεων και χύδην ονομάτων που έπεφταν στο τραπέζι και αποσύρονταν, είναι βέβαιο ότι όχι απλώς τραυμάτισε μια ήδη πολυτραυματισμένη δημοκρατία, αλλά την οδήγησε σε πλήρη αναξιοπιστία. Ακόμα και για όσους πιστεύουν ότι αυτή η ‘’κολοβή και άχαρη πολιτικά συναίνεση’’ υπό τον εκλεκτό των τραπεζιτών, θα μπορούσε να της δώσει μιαν ανάσα.

    Η θεατρική παράσταση που παίχτηκε αυτές τις μέρες θα μπορούσε να έχει σαν τίτλο ‘’ Παριστάνουμε πως δήθεν τσακωνόμαστε για να τρομάξουμε το λαό και να σταματήσει να αντιδρά’’. Ήρθε σαν αποτέλεσμα του φόβου απώλειας της εξουσίας που προκάλεσαν οι λαϊκές αντιδράσεις κατά τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτωβρίου, το πανελλαδικό ‘’ξεφωνητό’’ των ‘’επισήμων’’ στις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου και τα γιουχαΐσματα κατά των πολιτικών στα γήπεδα τις μέρες που ακολούθησαν. Και μπορεί η απειλή ότι δήθεν μας πετάνε έξω από την Ευρωζώνη να προκάλεσε στο λαό ένα αρχικό σοκ και δέος και οι θεατρινισμοί που ακολούθησαν ένα μούδιασμα, αλλά αυτό που αγνοούν οι ‘’ηγήτορες’’ της χώρας είναι ότι ο λαός τους έμαθε πλέον καλά και δεν αποδέχεται πια να του υποτιμούν τη στοιχειώδη νοημοσύνη. Δεν ανέχεται το ρεζίλεμα. Δεν ανέχεται να ζει στην ξεφτίλα και να ταπεινώνεται.

     Και η οργή των θυμάτων θα πέσει επί δικαίων και αδίκων. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Αυτό θα το δείξει η Ιστορία.

Κ.Β.

13.11.2011